એક સમયની વાત છે એક જંગલમાં એક તોફાની વાનર રહેતો હતો. તે વાંદરા બધાને ઝાડથી ફળ ફેંકી- ફેંકીને મારતો હતો.
ઉનાળાની ઋતુ હતી અને ઝાડ પર પુષ્કળ કેરીઓ ઉગી હતી. વાંદરો આંબાનો રસ ચૂસતો બધા ઝાડની આસપાસ ફરતો હતો અને ખૂબ જ મજા કરતો હતો. ઉપરથી બેસીને તે નીચે આવતા-જતા પ્રાણીઓ પર કેરી ફેંકતો અને ખૂબ હસતો. એક સમયે એક હાથી ત્યાંથી પસાર થઈ રહ્યો હતો.
ઝાડ પર બેસીને કેરીઓ ખાઈ રહેલો વાંદરો પોતાના તોફાની મનને લીધે લાચાર હતો. વાંદરાએ કેરી તોડીને હાથીને માર્યો. એક કેરી હાથીના કાન પર અને બીજી કેરી તેની આંખમાં વાગી. આનાથી હાથીને ગુસ્સો આવ્યો.
તેણે પોતાનું થડ ઊંચુ કર્યું અને વાંદરાને ગુસ્સાથી ગળે લગાડ્યો અને કહ્યું કે આજે હું તને મારી નાખીશ, તું બધાને પરેશાન કરે છે. આના પર વાંદરાએ કાન પકડીને માફી માંગી. હવેથી હું કોઈને પરેશાન નહીં કરું અને કોઈને ફરિયાદ કરવાની તક પણ નહીં આપીશ. જ્યારે વાંદરાએ વારંવાર માફી માંગી અને રડ્યા ત્યારે હાથીને દયા આવી અને તેણે વાંદરાને છોડી દીધો. થોડા સમય પછી બંને ગાઢ મિત્રો બની ગયા. હવે વાંદરો તેના મિત્રને ફળો તોડીને ખવડાવશે અને બંને મિત્રો આખા જંગલમાં ફરતા હશે.
શીખામણ : કોઈને હેરાન ન કરવું જોઈએ, તેના ખરાબ પરિણામો મળે છે.