આદરણીય પ્રિન્સિપાલ, વાઇસ પ્રિન્સિપાલ, શિક્ષકો, પ્રોફેસરો અને ઉપસ્થિત મારા તમામ સ્નેહી મિત્રો. જેમ કે તમે બધા સારી રીતે જાણતા હશો કે આજે આપણે બધા અહીં હિન્દી દિવસના અવસર પર હાજર છીએ.
દર વર્ષે 14મી સપ્ટેમ્બરે સમગ્ર ભારતમાં હિન્દી દિવસ ખૂબ જ ઉત્સાહ સાથે ઉજવવામાં આવે છે. તેથી, અમે પણ આ હેતુને પરિપૂર્ણ કરવા માટે અહીં એકઠા થયા છીએ.
હિન્દી દિવસના આ શુભ અવસર પર, હું હિન્દી દિવસ અંગેના મારા કેટલાક વિચારો તમારી સમક્ષ રજૂ કરવા જઈ રહ્યો છું. મારા વિચારો તમારી સમક્ષ રજુ કરતા પહેલા, તમને બધાને હિન્દી દિવસની શુભકામનાઓ.
ગાંધીજીએ સૌપ્રથમ 1918માં હિન્દીને રાષ્ટ્રભાષા બનાવવાની વાત કરી હતી, જે મુજબ કેટલાક સમય સુધી અનેક વિવાદોનો સામનો કર્યા બાદ 14 સપ્ટેમ્બરે હિન્દી ભાષાને બંધારણમાં રાષ્ટ્રભાષા તરીકે ઉમેરવામાં આવી હતી.
પરંતુ ઘણા બિન-હિન્દી રાજ્યોએ આ નિર્ણયનો વિરોધ કર્યો, જેના કારણે બિન-ભારતીય ભાષા અંગ્રેજીને પણ બંધારણમાં સ્થાન આપવું પડ્યું અને હિન્દી સંપૂર્ણપણે સત્તાવાર ભાષા બની શકી નહીં.
તેથી, આ કારણોસર, હિન્દી દિવસ દર વર્ષે ઉજવવામાં આવે છે જેથી કરીને દેશના ખૂણે-ખૂણે હિન્દી ભાષાને પ્રોત્સાહન મળી શકે.
હિન્દી ભાષાના મહત્વને વધુ સારી રીતે સમજવા માટે, શાળાઓ, કોલેજો અને અન્ય શૈક્ષણિક સંસ્થાઓમાં હિન્દી દિવસની ઉજવણી કરવામાં આવી.
હિન્દી દિવસના દિવસે એટલે કે 14મી સપ્ટેમ્બરે વકતૃત્વ, કાવ્ય પરિસંવાદ, ચર્ચા જેવી સ્પર્ધાઓનું આયોજન કરવામાં આવે છે જેથી હિન્દી ભાષા પ્રત્યે લોકોની રૂચિ વધે અને લોકો પણ આવી સ્પર્ધાઓમાં ભાગ લઈને હિન્દી ભાષાને સમર્થન આપે.
આ બધી બાબતો એટલા માટે જરૂરી છે કે જે લોકો વધુ વાંચતા અને લખતા હોય તેઓ પણ ઓછી હિન્દી ભાષા બોલવા લાગ્યા છે. તેથી, આપણે આજે સંકલ્પ લેવો જોઈએ કે આપણે આપણી માતૃભાષા હિન્દીને લુપ્ત નહીં થવા દઈએ. આ સાથે મારા વિચારોનો અહીં અંત આવે છે. આભાર!