એક સમયે એક ગામમાં એક બ્રાહ્મણ રહેતો હતો. તેની માતા ઘણી વૃદ્ધ થઈ ગઈ હતી. વૃદ્ધ માતા તેના પુત્રને ખૂબ પ્રેમ કરતી હતી અને બ્રાહ્મણ પુત્ર પણ તેની માતાની દરેક વાતનું પાલન કરતો હતો. એક દિવસ બ્રાહ્મણને નજીકના બીજા ગામમાં પૂજા કરવા જવાનું થયું. બ્રાહ્મણે આ વાત તેની માતાને કહી. વૃદ્ધ માતાએ કહ્યું- “દીકરા! જો તમે બહાર જતા હોવ તો એકલા ન જાવ. "કોઈને તમારી સાથે લઈ જાઓ."
બ્રાહ્મણ પુત્ર એકલો જવા માંગતો હતો પરંતુ તે પણ તેની માતાની આજ્ઞા ન માનવા માંગતો હતો. તે ઘરની બહાર નીકળ્યો અને ગામને અડીને આવેલી નદી પર પહોંચતા જ એક કરચલો તેના પગ નીચે કચડાઈને બચી ગયો. બ્રાહ્મણને લાગ્યું કે જો આ કરચલો આમ જ રસ્તા પર ભટકતો રહેશે તો બીજાના પગ નીચે આવી જશે. બ્રાહ્મણને તેની માતાના એકલા ન જવાના શબ્દો યાદ આવ્યા. બ્રાહ્મણે વિચાર્યું કે તે આ કરચલાને પોતાની સાથે લઈ જશે. તેણે પોતાના વાસણમાંથી એક ખાલી બોક્સ કાઢ્યું અને કરચલાને બોક્સમાં રાખ્યો. આ રીતે બ્રાહ્મણે પણ માતાની વાત રાખી, હવે તે એકમાંથી બે થઈ ગયો. બ્રાહ્મણ પોતાના રસ્તે ચાલ્યો ગયો.
તે ઉનાળાનો દિવસ હતો અને સૂર્ય ખૂબ તેજસ્વી હતો. જ્યારે બ્રાહ્મણ ચાલતા ચાલતા થાકી ગયો ત્યારે આરામ કરવા માટે એક જૂના મોટા ઝાડ નીચે સૂઈ ગયો. ક્યારે ઊંઘ આવી ગઈ તેનું ભાન જ ન રહ્યું. એ જ ઝાડની પોલાણમાં એક કાળો સાપ રહેતો હતો. બ્રાહ્મણના વાસણમાં પૂજા સામગ્રી હતી, જેમાંથી સુગંધિત પૂજા સામગ્રીની સુગંધ આવતી હતી. કાળો સાપ તેના છિદ્રમાંથી બહાર આવ્યો અને માટીના વાસણમાં ઘૂસી ગયો અને તેમાં ખાદ્ય સામગ્રી શોધવા લાગ્યો, જેના કારણે વાસણમાં રાખેલી વસ્તુઓ પડી ગઈ અને કરચલાની પેટી પણ ખુલી ગઈ. જેવો જ સાપ કરચલાને ખાવા માટે આગળ વધ્યો કે કરચલાએ તેનો તીક્ષ્ણ ડંખ સાપના ગળામાં અટવાઈ ગયો. કરચલાના અચાનક હુમલાથી સાપ બહાર નીકળી શક્યો ન હતો અને ત્યાં જ તેનું મૃત્યુ થયું હતું.
થોડા સમય પછી, જ્યારે બ્રાહ્મણ જાગી ગયો, ત્યારે તેણે તેની આસપાસ વસ્તુઓ વેરવિખેર જોઈ અને નજીકમાં તેણે એક મૃત સાપ જોયો જેની ગળામાં ડંખના નિશાન હતા અને નજીકમાં કરચલો ફરતો હતો.
